Bat

Hilabete bat baino gehiago etxera itzuli ginela. Bidaia oroitzapena denean. Berandu ala inoiz ez.
        Inoiz ez da berandu
        Inoiz ez, da berandu.

Bidaian zehar oso zaila zen interneta aurkitzea, eta aurkitzen genuenean konexio txarra eta pazientziarik ez ezer idazteko. Are eta zailago oraindik argazkiak jeistea.  Beraz argazkien errepaso txiki bat egingo dut.
Como pollo sin cabeza detras de patata caliente. (Toshack entrenatzaileak errealaren jokoa deskribatzeko erabilitako esaldia)
Beraz barkatu kontakizuna oilaskoen erara egiten badut.
Bi hilabetez hainbeste oilasko jatearen eragina izan daiteke.

 

Argindarra behin eta berriz joateko joera duen herrialde batean...

  Khagan Valley: Islamabadetik hasita (500m itsaso gainetik)
                            Babusar Pass-eraino (4180m)
                                                                                                                Oilaskoak kaiolan

 Hegoalde berotik etorritako turistak oinak freskatzen.
Eta Balakot herria. 2005an lurrikara batek suntsitutakoa.





Naran herri turistikoa. 40º itzaletan egotetik izotzaren freskuraz gozatzera etortzen dira honera turistak



Eta gu gure bidean gora. Zuhaitzak, ibaiak, lakuak, mendiak, elurra, hodeiak... gero eta gorago.
Bidaiatzea ez al da zure burua ezagutzeko ispilurik gardenena?
Zerbait ezberdina aurkitu nahian urrutira alde egin eta etengabe zure buruarekin topo egiten. Hain juxtu gertuen daukazun horrekin.
Bidai guztietan bait dago ispiluaren beste alde bat; zure barrenera egindako bidaia.

 

Nanga Parbat 8100eta piku. Diamir magala.

Txikia sentitzearen handitasuna!