Zein ederra arrats hura, ekaitz harro haren azpian
sua ehortzi genuenean baso ilun debekatuan
izkutuan
ilargia babesean, lekukorik han ez zelatan
sua ehortzi genuenean baso ilun debekatuan
izkutuan
eta ez du inoiz inorrek aurkituko
ez du sekula inorrek aurkituko
inoiz
eta bertan umeak jolasean direla, amorante eta mozkorren artean
sorgin-orratz eta xixareen artean
sua gorderik dago kutxa eder batean
eta ez du inoiz inork sekula aurkituko
hostoak erori dira udaberrian
lur lehor zimurraren gainean
higadura ez da sekula agortzen
hezurrak mihazkatzeaz nekatzen
ta margolariak ezpata pintzelaz
mihisea urratuz josi duela
irudi abstraktua bilakatu zera
eta orain alperrik da apaintzea
alperrik da apaintzea
argietatik urrun banoa, ezpata zorrotzak hondar azpian
intsektu hezeak isilik datozkit, zangoen nekea istu lehorra
animalia txikiak biderkatzen zaizkit, nire barneko kale eta zokoetan
inork ezagutu ez duen asfaltozko kabi eta infernuetan
samurra da ilunabarreko haize epela
ertzetik ertzera dabilen hegaztiaren mezu isila
zu ere nerekin zaude lokatza beltzaren kabi akituan
ez dut ez ahaztuko kaiola mortuen herdoil zorrotza
ezin dut irentsi loezin luzearen kantu itsaskorra
Letrak: JP Lohian&Klonen Klana
("Sekretua"/ "Alperrik da Apaintzea"/ "Kantu Itsaskorra")
